တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ
ေတာထြက္ရဟန္းႀကီးတစ္ပါးဟာ
ရြာကေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ မထင္မွတ္ပဲ ပ်ံလြန္ေတာ္မူလို႔
ေက်ာင္းထုိင္လိုက္ရတယ္။
သူ႔ခမ်ာေက်ာင္းသာ ထုိင္လိုက္ရတယ္
ေတာထြက္ဆိုတဲ့အတိုင္း ႀကီးမွ၀တ္လာေတာ့ စာေပပရိယတ္ကလဲ
မရွိရွာဘူး။
လူ႔ဘ၀ေနစဥ္ကလဲ စာ၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရေတာ့ တရားဘာ၀နာ
ဆိုတာလဲ နာၾကားဖို႔အားထုတ္ဖို႔
အခ်ိန္ကမလုံေလာက္ခဲ့ဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့
သာသနာ့ေဘာင္၀င္လာေတာ့လဲ အစိမ္းသက္သက္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ သင္ပုန္းႀကီးနဲ႔မဂၤလသုတ္ပါဌ္ဆင့္ေလး နည္းနည္းပါးပါး
ဖတ္တတ္ တာေလာက္ပဲရွိခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့ရြာကလူေတြကလဲ ငယ္ျဖဴကိုယ္ေတာ္ကို
ရွာမေတြ႔ေတာ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ ကိုပဲ ေက်ာင္းေစာင့္ေက်ာင္းထုိင္အျဖစ္ထားလိုက္ၾကတာေပါ့။
ေနာက္မ်ားစာတတ္ေပတတ္ ငယ္ျဖဴ ကိုယ္ေတာ္ေတြ႔မွ ေက်ာင္းထုိင္အျဖစ္ ျပန္အပ္မယ္
ဆိုၿပီး ေက်ာင္းတင္လိုက္ၾကတယ္။
ေက်ာင္းတင္ပဲြမွာပဲ
ေတာထြက္ရဟန္းႀကီးက ဒါယကာ+ဒါယိကာမႀကီးတို႔
ဦးဇင္းကအခုမွ သာသနာေဘာင္၀င္လာတာဆိုေတာ့ စာေပပရိယတ္ကမရွိဘူး။
ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ရပ္ေရးရြာေရး၊ သာေရးနာေရးမွာ ေဟာရ
ေျပာရအုံးမယ္။
ဦးဇင္းကတရားမေဟာတတ္ေသးဘူးလို႔ေျပာ ေတာ့ ရြာကလူေတြ
ကလဲ ဒီကိုယ္ေတာ္မွမထိုင္ရင္ ဒို႔ရြာကသာသနာအဆက္ျပတ္သြားလိမ့္မယ္။
ဒီလိုေတာ့
မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ဦးပဇင္းႀကီးကို အားေပးစကားေျပာေတာ့တာေပါ့။ အရွင္ဘုရားရယ္
ငယ္ငယ္ကလည္း မဂၤလသုတ္ပါဌ္ဆင့္ေတြ က်က္မွတ္လာခဲ့တာ ႀကိဳးစားက်က္ရင္ေတာ့
ျဖင့္ တရားေဟာႏုိင္ေလာက္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္တို႔ကလဲ တစ္ျခားလူေတြမွ
မဟုတ္တာ ရြာသူ/သားေတြ ပဲ မွားသြားလဲ အျပစ္မျမင္ပါဘူးဘုရား
အဲဒီ
အတြက္ေတာ့ ဘာမွမပူနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ျဖစ္သြားမွာပဲဟု အားေပးစကား
ေလွ်ာက္ထားေတာ့ အင္းဒီလိုဆိုေတာ့လဲ
ႀကိဳးစားၾကည့္ရတာပါ့။ မွားသြားလဲ
နားလည္ ေပးေလာက္ပါတယ္ဟုေတြးၿပီး ေက်ာင္းအပ္တာကိုလက္ခံလိုက္ပါတယ္။
တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့
ရြာထဲကမမိေအးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားေလး
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွေတာ့ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားရွာတယ္။
ဆရာေတာ္
ဘုရား မနက္ျဖန္မနက္ ဒါယိကာမ မမိေအးရဲ႕အိမ္မွာ သပိတ္သြပ္ဆြမ္းတရားနာ
ခ်ီးျမွင့္ေပးပါဘုရားလို႔
ရြာသားတစ္ေယာက္လာေရွာက္ ေတာ့ အင္း ငါအေၾကာက္ဆုံး
အခ်ိန္ေတာ့ေရာက္လာၿပီ ဒါေပမဲ့ေလ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ
ေဟာရတာ ပါ့လို႔ ေျပာလုိက္
ေတာ့တယ္။ လာပင့္တဲ့ဒကာေလးလဲ ျပန္သြားေရာ အရင္ဘုန္းႀကီးၾကည့္ရႈခဲ့တဲ့
တရားစာအုပ္ ေတြကို ဟိုလွန္ရွာဒီလွန္ရွာနဲ႔ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ဓမၼပဒ၊
ပိယ၀ဂ္က ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီး
ေျမးေလးဆုံးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို
ပင့္ၿပီး ဆြမ္းသြပ္တရားနာမွာေဟာၾကားထားတဲ့ ပိယေတာ ဇာယေတာ
ေသာေကာ-
စတဲ့ ဂါထာေလးကိုက်က္မွတ္၊ အနက္ျပန္နဲ႔လုပ္ေနခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔မနက္ေရာက္လာလို႔
တရားေဟာဖို႔လာပင့္ေတာ့ သကၤန္းသပၸါယ္ၿပီး
လိုက္သြားခဲ့တယ္။ တရားနာလာတဲ့ ပရိတ္သတ္ကလဲ ဒီကေန႔ ဒို႔ဦးဇင္းႀကီး
တရားဦးေဟာမွာ
ဘယ္လိုမ်ားေဟာမွာပါ လိမ့္ဆိုၿပီး စိတ္၀င္စားလို႔ တရားနာ
လာၾကာတဲ့ပရိသတ္ကလဲ မ်ားမွမ်ားပဲ။
တရားေဟာရမည့္ ေနရာလဲ ေရာက္ေရာ
ေအာက္ကတရားနာပရိသတ္က ဦးဇင္းႀကီး ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ေနာ္
ရဲရဲသာေဟာခ်
လိုက္လို႔ အားေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုအားေပးသံေတြၾကားေတာ့ ဦးဇင္းႀကီးအားတက္ႀကီး
သီလေပး ဟုတ္လို႔ ေျဖာင့္တန္းေနတာပဲ။
သီလေပးၿပီးလို႔ အပူသယ္ေတြ
စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရေအာင္ တရားေဟာဦးမယ္ဆိုၿပီး
သူက်က္ခဲ့ တဲ့ ေက်ာင္းအမႀကီး၀ိသာခါဇာတ္ေၾကာင္းေဟာေတာ့
အဓိကဇာတ္ေဆာင္
ျဖစ္တဲ့ ၀ိသာခါရဲ႕ နာမည္ ကိုေမ့ေနေတာ့တယ္။ အမွတ္ေဖာ္လို႔မရေတာ့ ဟိုၾကည့္
ဒီၾကည့္လုပ္လိုက္
ေခါင္းကုတ္လိုက္၊ သကၤန္းရုံ ေလးျပင္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနတာ ပါးစပ္ကလဲ
" ဟိုဗ်ာ ဟိုဒါယိကာမႀကီးေလ
အင္း….နာမည္ေမ့ေနတာ၊ ဟိုဗ်ာနဲ႔ ဒီလိုျဖစ္ေနေတာ့
ေအာက္ကတရားနာပရိသတ္ေတြကလဲ ဦးဇင္းႀကီးရယ္
ေမ့ေနလဲ ေနာက္ပဲြေတြမွ
ေဟာပါဘုရားလို႔ နားလည္ေသာအားျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဦးဇင္းႀကီးက တရားဦးပဲြမွာ
ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့အခဲကမေက်ခ်င္ဘူး
ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကန္ေတာ့ပဲြလုိက္ပို႔တဲ့
ဒါယိကာမေတြနဲ႔အတူ ျပန္ၾကြလာခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ခ်င္းမွာပဲ သူက်က္ခဲ့တဲ စာအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး
လွန္ေလွာ
ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႔ပါၿပီ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါ။ ဒီေတာ့ ဦးပဇင္းႀကီးက
ငါ့ကိုဒုကၡေပးတဲ့
" ေစာက္ကမ်ဥ္းမွဟာမ နင္ကဒီထဲေရာက္ေန တာကိုး" ဟု
ႏႈတ္မွထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ကန္ေတာ့ပဲြလာပို႔တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ
ခမ်ာမွာေတာ့ ဦးဇင္းႀကီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္
ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ျပန္သြားၾကေလရဲ႕…….။
လူတုိင္းၿပဳံးႏုိင္ၾကပါေစ…….။
No comments:
Post a Comment